Μη.

Ο φόβος του κενού φύλλου.

ο φόβος για την αρχή

ο φόβος για το τέλος

πως;

φοβάσαι; και εγώ.

Μη φοβάσαι.

Όλα αρχίζουν και όλα τελειώνουν. Χωρίς να το ζητήσεις. Είτε φοβάσαι είτε όχι.

Μη φοβάσαι.

Ο φόβος είσαι εσύ. Εσύ είσαι ο φόβος.

Αγκάλιασε το χάος που σε περιβάλλει. Εκεί είναι όλα όσα θες.

Ο φόβος, η μνήμη, το μυαλό και η καρδιά.

Μη φοβάσαι.

Είμαι εδώ να στα πάρω όλα μακριά. Είμαι εδώ να μας φέρω πιο κοντά.

Μη φοβάσαι.

σήμερα έβαλα πλυντήριο

Τρεις μέρες φοραω τα ίδια ρουχα. Μια βδομάδα την ίδια θλίψη. Τρεις μήνες και δεκα μέρες τον ίδιο έρωτα.

 Δεν μου κάνει τίποτα πλεον. Τα ρούχα βρωμισαν, η θλίψη, μου είναι μεγάλη και ο ερωτας, δεν μου χωράει πια.

Λεξεις που βγαιναν απ το στόμα αλλά δεν ακούστηκαν ποτέ. Ούρλιαζαν μα δεν υπήρχε αυτί να τις ακούσει. Πεφτανε στο πάτωμα αλαλες και μονες.

Ποιος τις μαζεύει από εκεί κάτω;

Μα δεν πρόλαβαν να ακουστουν.

Τις πόνεσε κανείς;

 Είναι εκεί. Μην τις ακουμπας όμως. Πονανε. Ίσως δεν ήταν γραφτό να τις ακουσεις. Ίσως το αυτί να αποζητούσε κάτι άλλο.

Ίσως οι επομενες λέξεις σταθούν πιο τυχερες και τις πιάσεις πριν πέσουν.

Περιμενουν οι λέξεις. Περίμενει και το αυτι.

Όμως το πάτωμα συνεχιζει και γεμίζει.


 Σήμερα έβαλα πλυντήριο

Εγώ,εσύ,αυτός,εμείς,εσείς,αυτοι

Ενικός αριθμος
Πρώτο πρόσωπο, σ αγαπω.
Δεύτερο πρόσωπο, μ αγαπάς;
Τρίτο πρόσωπο, αυτό φτάνει;

Πληθυντικός αριθμος

Πρώτο πρόσωπο, μπέρδεψαμε τα προσωπα
Δευτερο πρόσωπο, ρωτησατε τα εγώ μας αν μπορούν;
Τρίτο πρόσωπο, δείλιασαν τελικά.

Σου μιλαω. Μ΄ ακους;

Μας μιλουσαν για ζωη και βλεπαμε θανατους Μας μιλουσαν για ψυχες και βλεπαμε προσωπα Μας μιλουσαν για αγγιγμα και εμεις βλεπαμε δερμα Μας μιλουσαν για στιγμες και βλεπαμε λεπτα Σου μιλησα για ερωτα και εσυ μου μιλησες λογικα

η μνημη

πόσο κοντά πόσο μακριά μπορείς να πας;

μπορείς να μείνεις;

η μνήμη. η ανάμνηση. η νοσταλγία. λέξη. έννοια. πόνος.

Είναι τόσα πολλά που σε δένουν μαζί της. η φορά που την έκανες να γελάσει με ένα αστείο σου. H φορά που σου κράτησε το χέρι για να ανέβει μια σκάλα. Τα απογεύματα που της έκανες καφέ. Τα μικρά δώρα που της έπαιρνες.

Οι βόλτες μας. Οι εκδρομές μας. Οι καβγάδες μας. Οι συμβουλές της. Τα χέρια της. Τα μάτια της. Το χαμόγελο της. Η αγκαλιά της. Το φιλί της. Η μυρωδιά της.

Θυμήσου τις φορές που δεν την ήθελες και έβριζες και της φώναζες. Γιατί εσύ νόμιζες ότι ήξερες καλύτερα. Φορές που απλά δεν ήθελες να σου μιλήσει. Σε έπαιρνε τηλέφωνο και σε ενοχλούσε. Που με το ζόρι έπρεπε να της μιλήσεις και να χάσεις χρόνο από φίλους, γκόμενους, βόλτες. Όλα σε ενοχλούσαν. Ο τρόπος που μιλούσε, Που σου φώναζε, Που ήξερες ότι έχει δίκιο αλλά δεν μπορούσες να πας κόντρα.

Τώρα θυμήσου τις φορές που ήταν η πρώτη που έπαιρνες τηλέφωνο όταν ήθελες το παραμικρό. Τις φορές που άκουγες την φωνή της και ηρεμούσες. Το φαί της. Το πως σε πρόσεχε. Ήξερε ακριβώς τι ήθελες, Πως το ήθελες. Τις φορές που έκλαιγες, έκλαιγε μαζί σου. Τις φορές που γελούσες, γελούσε μαζί σου. Και δεν ήθελε τίποτα άλλο από το να την αγαπάς.

Ο μόνος άνθρωπος που σε αγάπησε χωρίς να το ζητήσεις. Ο μόνος άνθρωπος που σε αγάπησε όσο κανένας άλλος. Ο μόνος άνθρωπος που αγάπησες τόσο αληθινά. Τόσο.

Και δεν χρειαζόταν να ταιριάζετε. Ήταν εκεί. Κάθε στιγμή που το ζητούσες.

Και τώρα.

Τίποτα.

η μνήμη. η ανάμνηση. η νοσταλγία.

ο πόνος.

η μυρωδιά. το φιλί. η αγκαλιά.

η μαμά μου.

Σήμερα

Από μικρή έτρωγα τα νύχια μου. Μια ζωή.

Προσπάθησα πολλές φορές να σταματήσω.
Θυμάμαι όλοι με κοιτούσαν περίεργα στο σχολείο, αλλά δεν με ένοιαζε. Γι' αυτό έμειναν μικρά τα νύχια μου.
Το ένα στρόγγυλο, το άλλο ίσιο. Δεν με χάλασε ποτέ.
Όποτε ήθελα τα έτρωγα.
Ακόμα και τώρα τα τρώω. Σπάνια αλλά τα τρώω.

Σήμερα τα κοίταξα.

Αλλά δεν ήταν τα νύχια μου.
Ήταν τα νύχια της μαμάς. Είδα τα νύχια της.
Αυτή τα είχε πάντα περιποιημένα. κομψά. τα έβαφε, τα λίμαρε.
Ήταν όμορφα.
Όταν ήμουν μικρή δεν μου άρεσαν καθόλου. Τα θεωρούσα άσχημα.
Αλλά σήμερα είδα πρώτη φορά τα νύχια της μαμάς μου.

Και πρώτη φορά στην ζωή μου, αγάπησα τα νύχια της.
Πάνε 4 χρόνια που έχω να τα δω.

Και ήταν τα πιο όμορφα νύχια που έχω δει ποτέ μου. 

ο τελευταίος καφές;

Είναι αυτοί οι καφέδες, που λες ίσως να είναι οι τελευταίοι.
Και δεν το πιστεύεις, ίσως γιατί δεν θες, ίσως γιατί δεν μπορείς.
Ελπίζεις βασικά να μην είναι.
Αλλά τους πίνεις.
Και τους ξαναπίνεις.
Γιατί είναι πολλοί τελευταία.
Τελειώνουν συνέχεια οι καφέδες.
Και αναγκάζεσαι και φεύγεις από το μαγαζί.

Και ανυπομονείς να πιείς ξανά τον ίδιο καφέ.
Γιατί πέρασες ωραία.
Δεν θες να δοκιμάσεις άλλη γεύση, άλλο μαγαζί.
Θες τον ίδιο καφέ που έπινες πάντα.

Αλλά τι σκας;
Μπορείς να πίνεις συνέχεια τον ίδιο καφέ.
Ο καφές μένει.
Οι άνθρωποι ποτέ.